Εύκολα διδάσκουμε «θεολογία»
μέσα από το διαδίκτυο,
όπου η επιβεβαίωση
της πνευματικότητάς μας
φαίνεται από καμιά
πενηνταριά ανώνυμα σχόλια
υβριστικού ή προσβλητικού χαρακτήρα,
για να αποδείξουμε το μαρτυρικό μας φρόνημα.
Του π. Βαρνάβα Γιάγκου
Το άγιο και πνευματικό δεν αποδεικνύεται αν τα λόγια μας φαίνονται σωστά, αλλά αν φέρουν το πνεύμα του Θεού. Πολλές φορές για χάρη του ορθόδοξου λόγου προσβάλλουμε με εμπάθεια το ανθρώπινο πρόσωπο. Δε φτάνει ο λόγος μας να είναι θεολογικά σωστός, αλλά να μαρτυρείται και από καθαρή καρδιά, που έχει φωτισμό και αγαθά κίνητρα. Είναι δυνατόν τα πιο ιερά θέματα να γίνονται αφορμή εγωιστικής επικράτησης σε μια διάθεση σύγκρουσης ανταγωνιστικής. Για να απενοχοποιήσουμε τα κίνητρά μας, ιεροποιούμε τα πάθη μας με το να προβάλλουμε τους εαυτούς μας ως αυτόκλητους αγωνιστές και προστάτες του Θεού και των αληθειών. Τα πνευματικά μας λόγια μπορεί να κρύβουν την εμπάθειά μας και αυτό είναι η χειρότερη πλάνη, γιατί την πτώση μας την κάνουμε αρετή.
«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Μόνον αυτός που έχει καθαρή καρδιά δέχεται το φωτισμό του Θεού και ομιλεί σε καθέναν με διάκριση για το Θεό. Όταν δεν θεολογεί η σιωπή μας και η προσευχή μας, τα λόγια μας, που κατά τα άλλα μπορεί να είναι ορθόδοξα, δεν μπαίνουν στις καρδιές των ανθρώπων, απλώς ηχορυπαίνουν και εκτονώνουν την εσωτερική μας δυσκολία.
Εύκολα διδάσκουμε «θεολογία» μέσα από το διαδίκτυο, όπου η επιβεβαίωση της πνευματικότητάς μας φαίνεται από καμιά πενηνταριά ανώνυμα σχόλια υβριστικού ή προσβλητικού χαρακτήρα, για να αποδείξουμε το μαρτυρικό μας φρόνημα. Αυτό συμβαίνει και σε άλλα ζητήματα είτε πολιτικά είτε ιδεολογικά είτε κοινωνικά. Είμαστε ράθυμοι στο να εργαστούμε προσωπικά τη μετάνοιά μας και το καλό και κλεινόμαστε σε ένα δίκτυο ηλεκτρονικό, για να πουλήσουμε ο καθένας μας το πνεύμα του.
Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ, κρύβει την ολιγοπιστία μας. Πιστεύουμε πως η δική μας επέμβαση είναι πιο σημαντική από την πρόνοια και τη χάρη του Θεού. Πόσες ώρες χαμένες και ξενύχτια στο διαδίκτυο, για να βγούμε νικητές στη διανοητική αντιπαράθεση έστω και σε πολύ ιερά ζητήματα, που όμως θα μπορούσαν να γίνουν προσευχή για μας και για όλο τον κόσμο; Χωρίς να πιστεύω στη δύναμη της προσευχής μπορώ να θεολογώ; Μήπως στο βάθος χρησιμοποιώ τα πνευματικά για να προβάλλω τον εαυτό μου;
Το πνεύμα του Θεού έχει ειρήνη, ενότητα και καταλαγή. Και για να προλάβουμε αυτούς που θα ισχυριστούν ότι αγάπη χωρίς αλήθεια δεν υπάρχει, απαντούμε ότι και η προάσπιση της αλήθειας μπορεί να έχει διαφωνία, αλλά διαφωνία με διαφωνία έχει διαφορά. Υπάρχει διαφωνία που γεννά σεβασμό και ειρήνη και διαφωνία που βγάζει έχθρα και ένταση, που αποκαλύπτει καρδιά που δεν έχει κατά Θεόν διαθέσεις και κίνητρα. Δεν είναι δυνατόν κανείς να θεολογεί ή να υπερασπίζεται το καλό της κοινωνίας με πεζοδρομιακό ήθος, τρόπο και λόγο. Η θεολογία οφείλει να είναι προέκταση της Θείας Λειτουργίας. Η Θεία Λειτουργία έχει κάτι άσχημο, εχθρικό, προσβλητικό;
Πριν από κάθε λόγο ή πράξη μας πνευματική, είτε αφορά τα εκκλησιαστικά θέματα ή τα κοινωνικά, χρειάζεται να έλθουμε στο «ταμείο» μας, να μάθουμε να σιωπούμε, να ησυχάζουμε, να προσευχόμαστε, να γευτούμε τη χαρά του Θεού και τότε, αν θέλει ο Θεός, με πολύ τσιγγουνιά και φόβο, να λέμε αυτό που θα μας φωτίσει.
Πώς γίνεται ανά πάσα στιγμή να μιλάμε για το κάθε τι; Δεν έχουμε ανάγκη να «γεμίσουμε» πριν δώσουμε; Ο άνθρωπος που έχει το χάρισμα της διακρίσεως είναι αυτός που βιώνει την παρουσία και τη χάρη του Θεού, που ό,τι και να πει, θα αναπαύσει, θα εμπνεύσει, θα προβληματίσει, θα οδηγήσει σε μετάνοια. Δεν έχει ένταση, δεν έχει αγωνία, δε θέλει να αποδείξει τίποτα, δεν επιτίθεται, δεν αμύνεται, δε συγκρούεται, είναι αφημένος στην πρόνοια και τα σχέδια του Θεού. Ένας είναι ο πόνος του και ο καημός του, να γίνει ορατός ο Θεός στη ζωή του, να μη χάσει τον Χριστό. Δεν βλέπει κινδύνους και απειλές, δεν πιστεύει στο λογισμό του, δεν έχει απόψεις, αρνείται τον εαυτό του, δεν έχει μεγάλες ιδέες για μεγάλα πράγματα, γιατί η ζωή του είναι στραμμένη στο παν, που είναι ο Χριστός.
Η μεγάλη μας πρόκληση δεν είναι να νικήσουμε για χάρη της αλήθειας, αλλά να πεθάνουμε για χάρη της αλήθειας, να ηττηθούμε στο όνομα του Χριστού. Τότε η καρδιά μας γίνεται άνοιγμα που δέχεται και τους καλούς και τους κακούς, και τους δίκαιους και τους πλανεμένους, και μας χαρίζεται άλλου είδους ελευθερία.
Τι ωραία που τοποθέτησε τα πράγματα ο κληρικός που από το βράχο της Ακρόπολης μίλησε για τον Απόστολο Παύλο ως απόστολο των εθνών και όχι των εθνικισμών, τι γλυκά που τα ξεκαθάρισε, χωρίς να προσβάλει κανένα πρόσωπο! Όταν έχεις πόνο και ευαισθησία, ο Χριστός σου χαρίζει και διάκριση και πνευματική λεπτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου